Η τρικομματική συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ επιβεβαίωσε στην ψηφοφορία για τη «λίστα Λαγκάρντ» ότι όχι απλώς είναι εντεταλμένη στην εξόντωση του λαού και το οριστικό ξεπούλημα της χώρας σε τιμές ευκαιρίας για χάρη της κεφαλαίου, αλλά όσο κρατάει ακόμα η κάλπικη και καταδικασμένη στη συνείδηση του κόσμου κοινοβουλευτική της χούντα προσπαθεί να φυλάξει τα νώτα της από τα προφανή σκάνδαλα και τις τυχόν ποινικές ευθύνες.

Η κυβέρνηση θυσίασε κάθε πρόφαση σοβαρότητας που της είχε απομείνει, προκειμένου να διασωθούν ο Βενιζέλος, ο Παπαδήμος και ο Παπανδρέου και απλώς ψήφισε υπέρ της παραπομπής του Παπακωνσταντίνου  για να βρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Το έργο το ξανάδαμε το 1989 όταν το σύστημα συμμαχούσε ξανά για να φυλάξει τα νώτα του και τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι που καταγγέλλουν το ίδιο τους το παρελθόν (εκτός αν πιστεύει κανείς ότι τόσα χρόνια κυβερνούσε η Αριστερά) επαναλαμβάνουν τη γνωστή συνταγή. Τα ίδια πρόσωπα που δήθεν «σώζουν» τη χώρα εδώ και τρία χρόνια, οι ίδιοι βρίσκονται μπλεγμένοι στα σκάνδαλα που δημιουργεί η πολιτική τους που καταδικάζει χωρίς καμία αναστολή έναν ολόκληρο λαό στη φτώχεια.

Επειδή όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, η διαδικασία της Πέμπτης διέλυσε και τις τελευταίες υπόνοιες σοβαρότητας.  Ακόμα και όταν αποφάσισαν επιτέλους πόσες κάλπες θα στήσουν, διαφώνησαν στα ψηφοδέλτια. Όταν αποφάσισαν «μυστική ψηφοφορία» έστησαν… χωριστές κάλπες για να μην τους ξεφύγει κανένας  βουλευτής τους. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι άνθρωποι ξεσπαθώνουν με ευκολία για να λασπολογήσουν εναντίον όποιου αντιστέκεται ή απλώς εκφράζει διαφορετική άποψη από τη δική τους.

Η ΝΔ του Σαμαρά σφιχταγκάλιασε προστατευτικά το Βενιζέλο και το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ που για δεκαετίες καταδείκνυε ως διεφθαρμένο. Περασμένα ξεχασμένα προφανώς, αφού όλα έγιναν για ξεχαστούν τα γαλάζια σκάνδαλα και να αθωωθεί το σύστημα. Με μαύρα γράμματα θα γράψει η ιστορία για τη συνενοχή της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά του Φ.Κουβέλη που με την κατάπτυστη στάση τους συκοφαντούν κάθε έννοια Αριστεράς.

Το θλιβερό είναι ότι η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ επιμένει να παίζει αυτό το παιχνίδι. Οι επιδείξεις νοικοκυροσύνης είναι εύκολος στόχος για τύπους σαν τον πρόεδρο της Βουλής και τους τέως «ρέιντζερς» που ξέρουν πώς να χειραγωγούν κάθε διαδικασία. Όσο περισσότερο επιχειρεί να διαχειριστεί αυτή την πραγματικότητα, τόσο συχνότερα θα καλείται να ψηφίσει σε τέσσερις, πέντε και έξι κάλπες στη Βουλή και να  χάνει. «Ρεσάλτο» προφανώς δεν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το τρικομματικό διευθυντήριο που προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσο να γείρει δεξιότερα το πολιτικό σκηνικό. Η ήττα της κυβέρνησης δε θα έρθει από το στημένο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, αλλά από το λαϊκό ξεσηκωμό, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις.

Πρέπει τώρα, να φύγουν όλοι μαζί, παίρνοντας μαζί τους την πολιτική τους και τα μνημόνιά τους, την ΕΕ, το ευρώ και το ΔΝΤ.

Πρέπει να το πάρουν επιτέλους χαμπάρι και αν δεν θέλουν, να τους το δείξει ο λαός: το ελατήριο τεντώθηκε μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο και δεν θα κρατηθεί από δήθεν «καθάρσεις σκανδάλων». 

Μόνη κάθαρση, η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής τους.