Η πορεία προς τη 2η Συνδιάσκεψη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται σε μία περίοδο που το θερμόμετρο του κινήματος ανεβαίνει. Η απεργία των καθηγητών παίρνει διαστάσεις μετωπικής αντιπαράθεσης της εργατικής τάξης και του κινήματος συνολικά ενάντια στην τροϊκανή κυβέρνηση.

Ο μαζικός ξεσηκωμός των μεταναστών και του αντιρατσιστικού κινήματος στη Μανωλάδα, η ηρωική αντίσταση των κατοίκων στις Σκουριές της Χαλκιδικής που παρά την άγρια καταστολή έχει κατορθώσει να ξεσηκώσει ένα πανελλαδικό κίνημα ενάντια σε Καναδούς και ντόπιους χρυσοθήρες, η αντιφασιστική πάλη που συνεχίζει να μπλοκάρει τους χρυσαυγίτες σε κάθε γωνιά της χώρας, είναι οι φλόγες που όχι μόνο δεν λένε να σβήσουν αλλά με κάθε αφορμή φουντώνουν και απειλούν να κάψουν κάθε σχεδιασμό του Σαμαρά.

Και πέρα από τους ήδη ξεκινημένους αγώνες υπάρχουν μπροστά μας νέα μέτωπα όπως οι μάχες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ΕΥΑΘ ή οι μάχες ενάντια στα κλεισίματα των νοσοκομείων.

Αυτές είναι οι προκλήσεις με τις οποίες πρέπει να αναμετρηθούμε το επόμενο διάστημα. Όχι κάνοντας κριτική αφ’ υψηλού, ούτε μένοντας σε διακηρύξεις και προγράμματα επί χάρτου, αλλά οργανώνοντας πολιτικά τους αγώνες με τολμηρές πρωτοβουλίες και ενωτική δράση. Η αντιπαράθεση με τις διαχειριστικές λογικές του ΣΥΡΙΖΑ, πχ δημοψήφισμα για το νερό, θεσμική απάντηση στους φασίστες, απροθυμία απεργιακής κλιμάκωσης κλπ, αλλά και με τον σεχταρισμό του ΚΚΕ που φτάνει να μη στηρίζει την απεργία των καθηγητών, μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνον όταν βάζουμε σε κίνηση τον κόσμο. Η προσπάθεια να μην υποτιμήσουμε καμία μάχη και να πρωτοστατήσουμε στην οργάνωση της με ταυτόχρονη πολιτική γενίκευση είναι το μέτωπο στο οποίο θα κριθεί η αντικαπιταλιστική αριστερά το επόμενη περίοδο.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε φτωχός συγγενής όλο το προηγούμενο διάστημα. Η δράση μας στο Περιφερειακό Συμβούλιο Κεντρικής Μακεδονίας είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Δεν υποτιμήσαμε καμία μάχη, από τα σκάνδαλα του Ψωμιάδη και τις προκλήσεις του Τζιτζικώστα, μέχρι τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία στις Σκουριές και το Κιλκίς. Από τη μάχη ενάντια στα ρατσιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους φασίστες, όπως ο Βελλόπουλος, μέχρι τη μάχη να μην περάσουν οι απολύσεις των ΙΔΑΧ εργαζόμενων της περιφέρειας, η παράταξη μας ήταν η συνεπής αντικαπιταλιστική δύναμη που έδινε φωνή στο κίνημα και καθόριζε τον τόνο απέναντι στη δεξιά πλειοψηφία.

Αυτό το κατορθώσαμε μέσα από την καθαρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση, με την προβολή του αντικαπιταλιστικού προγράμματος ως συνολική απάντηση στην κρίση, την ενιαιομετωπική τακτική προς την υπόλοιπη αριστερά και την άρνηση κάθε συνδιαχειριστικής λογικής στα αυτοδιοικητικά ζητήματα. Το σημαντικότερο όμως ήταν η παρουσία των συντρόφων μας σε όλα τα μέτωπα του κινήματος που μας έκανε οργανικό κομμάτι των αντιστάσεων, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι σήμερα δυνατότερη οργανωτικά σε κάθε σημείο της περιφέρειας.

Στη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να ξεκινήσουμε από την αφετηρία ότι ο ρόλος μας ήταν προωθητικός σε όλα τα μέτωπα, από τον αντιφασιστικό αγώνα και τις απεργίες μέχρι τα τοπικά και περιβαλλοντικά ζητήματα. Ο κόσμος που έχει στραμμένα τα μάτια του στην αντικαπιταλιστική αριστερά και στις πρωτοβουλίες που αυτή θα πάρει μέσα στο κίνημα είναι πολύ περισσότερος, έχουμε κατορθώσει να είμαστε μια διακριτή και υπολογίσιμη δύναμη σε όλη την κοινωνία. Στο χέρι μας είναι να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά και τολμηρά μέχρι να τσακίσουμε τα μνημόνια και τις τρόικες και να χτίσουμε μια νικηφόρα αντικαπιταλιστική αριστερά.

Γιάννης Κούτρας, Περιφερειακός Σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας - Μέλος Π.Σ.Ε. ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλλελεγγύη Νο1071