Που πάμε, πώς πάμε, που μας πά­νε, τι θα γίνει... Είναι ερωτήματα πολ­λών ανθρώπων καθημερινά γύρω μας, που εκφράζονται με απορίες, πίκρες και οργή. Η ελληνική οικονομία βουλιάζει σταθερά στην κρίση της, παρά τις «ενέ­σεις αισιοδοξίας» της κυβέρνησης. Τα φαινόμενα της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης τα βλέπουμε, δεν κρύ­βονται. Ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός ξεδιπλώνει την βεντά­λια της πολιτικής του, προσπαθώντας να πειθαναγκάσει την κοινωνία να μπει στα καλούπια που σχεδιάζει, γνωρίζο­ντας τις εκρηκτικές τάσεις που ήδη δι­αφαίνονται. Το βαθύ μπλε και το μαύ­ρο της αστικής πολιτικής, σχε­διάζεται για την επόμενη περίοδο σαν αναγκαία διέξοδος για το σύ­στημα. Η γρήγορη μεταστροφή της ΝΔ από την καραμανλική εποχή σε ακροδεξιό μόρφωμα προχωρά, ο Βορίδης, ο Λαζαρίδης, ο Δένδιας και άλ­λα λουλούδια απο­κτούν όλο και περισ­σότερο κυρίαρχο λόγο. Από πίσω τρέχει το ΠΑΣΟΚ σηκώνοντας τη θεωρία των άκρων για να σωθεί πολιτικά αλλά και να φανεί χρήσιμος εταίρος της άθλι­ας συγκυβέρνησης. Η ΔΗΜΑΡ αφού ξέ­χασε την αντιμνημονιακή και αντιδεξιά ρητορική, μετατρέπεται σε μικρό αρχη­γικό κόμμα, κατ' εικόνα και ομοίωση αυ­τών που κατήγγειλε πριν μπει στην κυ­βέρνηση. Οι εξελίξεις αυτές έχουν φέ­ρει σε αμηχανία και απογοήτευση χιλιά­δες σκεπτόμενους ανθρώπους που είχαν ή έχουν ακόμη τις αυταπάτες να πιστεύ­ουν στο καλό ευρώ, όσο και στις εργα­τικές και δημοκρατικές κατακτήσεις. Ένα βασικό σημείο είναι οι αυταπάτες που καλλιεργούν τα κόμματα της κυβέρ­νησης, για την «επιστροφή της αναπτυξης», δηλαδή στον καλό ελληνικό καπι­ταλισμό προ 2008, κάτι που η αντικαπιταλιστική Αριστερά σωστά το ξεσκεπά­ζει και καταγγέλλει έτσι ή αλλιώς.

Σ' αυτές τις αυταπάτες παίζει σήμε­ρα και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία βρίσκεται συνεχώς σε εκπτώσεις για να γίνει κυβερνήσιμη, με πολιτικές μετα­στροφές και λόγο που μοιάζει όλο και περισσότερο με αυτόν της ΔΗΜΑΡ πριν τις εκλογές. Όσον αφορά την αριστερή πλατφόρμα στον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι κάνει ειλικρινείς προσπάθειες να «κρατήσει το σκάφος σε ισορροπία», όλα δείχνουν ότι έχει πλέον χάσει το παιχνίδι. Όταν ο Λαφαζάνης από το αμαξοστάσιο του Μετρό έλεγε «ο αγώνας των εργαζόμε­νων του Μετρό να γίνει λαμπάδα που να αρπάξει η φωτιά της ανατροπής», ο Τσίπρας την άλλη μέρα από την Νέα Υόρ­κη έλεγε ότι «το τελευταίο που χρειάζε­ται η χώρα είναι η ένταση» (έτσι!). Όλη η πολιτική πρακτική και η ρητορική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες είναι πολύ σαφής. Αυτόν τον δρό­μο τον χάραξε ο Κουβέλης. Αυτή η συ­ντηρητική μετεκλογική στροφή του ΣΥ­ΡΙΖΑ δημιουργεί ευρύτερες απογοη­τεύσεις από τις αντιφάσεις της πολιτι­κής του και τα διαφαινόμενα αδιέξοδά της, αφού θέλει να σταθεί κοντά στους εργαζόμενους αλλά και να εξευμενίσει τα μεγάλα αφεντικά...

Πιο σύνθετα είναι τα πράγματα με το ΚΚΕ, που από τη μια καταγγέλλει συνε­χώς τον καπιταλισμό και τον οπορτου­νισμό, από την άλλη τόσο με τη διασπα­στική πολιτική του στο μαζικό κίνημα, όσο με την άγονη και σεχταριστική γε­νική πολιτική του, αναπαράγει τα αδι­έξοδά του. Αυτά όλα εκφράζονται με σαφή τρόπο στις Θέσεις για το 19ο Συ­νέδριο του, όπου στον δημόσιο διάλο­γο του βγαίνουν και ρεαλιστικές φωνές οι οποίες είναι σίγουρο όμως ότι δεν θα έχουν τύχη. Αυτή η πολιτική του ΚΚΕ δημιουργεί ευρύτερες απογοητεύσεις σε μέλη και οπαδούς του που συνειδη­τοποιούν τα αδιέξοδά της και σίγουρα θα αναζητήσουν να ακουμπήσουν κά­που πολιτικά, αν δεν πάνε σπίτια τους. Σ' αυτό το σημείο σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις μικρές της δυνάμεις, ως ευ­ρύτερο μέτωπο αντικαπιταλιστικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων σε οργανώσεις και ανένταχτων, καλείται να παί­ξει έναν καθοριστικό ρόλο στην Αριστε­ρά, τέτοιον που δεν μπορεί, ούτε θέλει να αναλάβει η κοινοβουλευτική Αριστε­ρά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλείται να συμβά­λει σε μια νέα ριζοσπαστική και ενωτι­κή ώθηση του λαϊκού κινήματος, να εκ­φράσει πολιτικά έναν ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς που καταλαβαίνει πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπει τα αδιέξο­δα της πολιτικής του ΚΚΕ που αντιλαμ­βάνεται την πολιτική αστική μαυρίλα, η οποία επιχειρείται να οικοδομηθεί πά­νω στα κοινωνικά ερείπια. Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ χρειάζεται να ξεδιπλώσει το με­σοπρόθεσμο πολιτικό της πρόγραμμα με τους αντιιμπεριαλιστικούς και αντικαπιταλιστικούς στόχους κι ένα ευρύτερο μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Και αυ­τό σαν άμεση ταχτική, που δεν έχει κα­μιά σχέση με στάδια, αλλά διαλεκτικά είναι δεμένα με τη βαθύτερη σοσιαλι­στική στόχευση. Η 2η Συνδιάσκεψη τον Απρίλιο χρειάζεται να εμβαθύνει στη στρατηγική της εργατικής εξουσίας και του κομμουνιστικού προστάγματος αλλά και να δώσει συγκεκριμένο περιεχόμε­νο στους άμεσους στόχους της, όχι φυσι­κά στο κενό, αλλά στις σύγχρονες ζωτι­κές ανάγκες και συνθήκες του λαού.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αναγκασμέ­νη πλέον να κολυμπήσει στα βαθιά νε­ρά, διαφορετικά οι μανιασμένοι αέρη­δες θα την τσακίσουν και αυτή σε κά­ποια βράχια. Δεν έχουμε πολλές επιλο­γές, ας συμβάλουμε με όλες τις δυνάμεις μας για τη νίκη της επαναστατικής Αρι­στεράς στη χώρα μας.

Ο Βασίλης Τουμπέλης είναι μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, Σάββατο 16 Μάρτη 2013 .